У вольны час, люблю разважаць, свае думкі і ўражанні пакідаю на паперы...яна вытрымае....
Крок наперад…
…. Калі думаеш пра будучыню, то адразу ж задаешся
пытаннем: а што ж там, наперадзе? Што чакае мяне ? Які лёс у мяне? І зусім на
хвілінку становіцца страшна, страшна крочыць наперад. Напэўна, задумвацца аб
гэтым пытанні ніколі не трэба, а проста рашуча і ўпэўненна крочыць, бо жыццё
складаная рэч і знайсці ў ім адказы на ўсе пытанні проста немагчыма….
Адзінота, смутак, боль-
колькі сэнсу закладзена у гэтыя, на першы позірк здаецца, простыя словы. Але
калі гэта адчуваецца на душы, то кожны разумее, што яны значаць, і як цяжка з
гэтым змагацца, змагацца ў адзіноце.
Колькі добрага і светлага,
бадзёрага і рашучага, чакае нас наперадзе, патрэбна зрабіць толькі крок, крок
наперад. Адчуўшы асалоду жыцця, смак шчырасці, павагі і ўдзячнасці, разумееш-
жыццё даецца недарма, патрэбна толькі знайсці правільную сцежку, сцежку жыцця,
якая накіруе ў правільны бок…
Жыццё даецца аднойчы, і
другога шансу ўжо не будзе, а ў маей галаве мраяцца думкі, думкі, якія я ніколі
не гавару ў слых…
Якую ж важную ролю адыгрывае
дамамога ў жыцці, дапамога з боку родных і блізкіх людзей, і як цяжка, калі яе
зусім не адчуваеш, не адчуваеш таго клопату і цеплыні,пяшчоты і ласкі, ад
самых,здаецца, блізкіх людзей. А ўсё чаму?
Упушчаны час, патрэбная ўвага “адсунута” на задні план, мы перастаем разумець
адзін аднаго, думаем толькі пра сябе і зусім не заўважаем таго галоўнага, без
чаго жыццё проста не магчыма. Мы развучыліся суперажываць, радавацца чужым
поспехам, развучыліся прыходзім на дапамогу. Вы скажаце:- Час цяпер такі. Не,
шаноўныя, не час такі, мы такія. Мы робімся эгаістамі, дзеля сваёй выгоды
гатовы на многае, умеем хлусіць, бачым каго, але толькі не сябе. А ці варта
такое жыццё, ці аставіць яно добры адбітак на зямлі, пасля сябе? Напэўна не.
Праца, любімы занятак,
захапленне чым-небудзь, вось, што дапамагае ў жыцці. Мы ўпэўнена робім крок наперад,
бо ведаем, без гэтага не магчыма, гэта не ў якім разе нельга прапусціць.
Задумваюся, а ці правільна
жыву я?, пытанне, якое застаўляе паразважаць, але час пакажа, і абавязкова ўсё
раставіць на свае месцы, а я буду
крочыць далей, крочыць па сцежцы, якая абавязкова накіруе мяне ў правільны бок,
патрэбна зрабіць толькі крок, крок наперад…
Вольга Лясота
Комментариев нет:
Отправить комментарий